با شاعران -خاموشی

فردوسی:

خردمند باش و کم آزار باش

همیشه زبان را نگهدار باش

حافظ:

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

سعدی:

دو چیز طیره ی عقل است،دم فروبستن

به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی

(طیره:خفّت،سبکی)

این یمین فریومدی:

خردمند،خامش بود چون صدف

اگر خود درونش همه گوهر است

امیر خسرو دهلوی:

پشیمان زگفتار دیدم بسی

پشیمان نگشت از خموشی کسی

اهلی شیرازی:

به جانان درد دل گفتم شدم رسوا ندانستم

که باید داشت پنهان راز خود از یار جانی هم

صائب تبریزی:

از ره حرف بود رنجش مردم«صائب»

کس ندیدیم که دشمن شود از خاموشی

کلیم کاشانی:

حاصل هر دو جهان را به سخن گر بدهند

مگشا لب چه توان یافت به از خاموشی

نظامی گنجوی :

با این که سخن به لطف آب است

کم گفتن هر سخن صواب است

وحشی بافقی:

خموشی پاسبان اهل رازاست

از او کبک ایمن از چنگال باز است

ملک الشعرا بهار:

خامشی جستم که حاسد مرده پندارد مرا

وز سر رشک وحسد کمتر بیازارد مرا

واعظ قزوینی:

در گفتن عیب دگران بسته دهان باش

وز خوبی خود عیب نمای دگران باش

سیمین بهبهانی:

خموش و گوشه نشینم مگر نگاه توام؟

لطیف و زود گریزی مگر خیال منی؟

رضا اصفهانی:

خاموشیم نبودز آسودگی،«رضا»

از بسکه تنگ بود دلم،ناله جا گرفت

مولوی:

مستمع چون نیست خاموشی به است

نکته از نااهل اگر پوشی به است

پس خموشی به دهد اورا ثبوت 

پس جواب احمقان آمد سکوت

                         🌹🌹🌹منبع کانال دانشرام