م.شریف 1

می دانم 

ساز زندگی همیشه آهنگهای درخواستی مارا نمی زند

گاهی ساز زندگی آنقدر ناکوک و بد آهنگ می شود که صدای به هم خوردن آرشه و سیم آن گوش جانمان را آزار داده و کلافه مان می کند.

چرخ گردون همیشه بر وفق مرادمان نمی گردد و بسا در مسیر خود گرفتار دست اندازهایی می شود که ما را از ادامه راه زندگی خسته و دلسرد می کند.

گاهی حتی از خودمان هم خسته می شویم و برای فرار از خودمان از روبرو شدن با آیینه بیزاریم.

زندگی چالشی است که هر کدام از ما به نوعی درگیر آنیم و راه گریزی نیست . باید ساخت وباید جنگید و مقاومت کرد . گاهی لبخندی ، نگاهی و کلامی امید بخش ما را دوباره به زندگی امیدوار می کند و به ادامه راه وا میدارد هر چند راه دشوار و پر فراز و نشیب باشد.

به یاد داشته باشیم برای ماندن و بودن راهی جز صبر و استقامت نیست. اینکه می گویند زندگی در حال گذر است اشتباهی بیش نیست زندگی پا برجاست و این ما هستیم که باید از آن عبور کنیم . اما وسیله عبور زیر پای ماست .ما باید جای پای خودمان را محکم کنیم و با آرامش ادامه دهیم.

🔷آنانکه می گویند زندگی را باخته اند

🔷در حقیقت خود را باخته اند

🔷زندگی باختنی نیست 

🔷ساختنی است

.........

شیرین من

مگذار تلخ ترین مرد زمین باشم

بی شنیدن صدایت

از ندیدن نگاهت

بی حضورت

بگذار محو لبخند تو باشد

این خیابان

لحظه ی سبز عبورت

شیرین من 

بهار

به امید لبخند تو جان می گیرد

و گل از عطر تنت خوشبو تر

بی تو اما هر چه گل در باغ است

زرد می شود ، می پژمرد ، می میرد

بی تو خاک سرد گور و 

شبحی شبیه مرگ و

ظلمت تیره و تنهایی هست

با تو اما شب دلمردگیم را 

صبح فردایی هست

گر چه ظلمت کده ی مرگ مرا می خواند

دل به لبخند تو می بندم من

روی لبخند تو اعجاز مسیحایی هست

خوب من به من بگو

در دل تو 

این روزها

برای من جایی هست؟

...........

تو

هر روز در شعر هایم 

متولد میشوی

و من هر روز

به اندازه نبودنت پیر تر

..........

باران منی و بر سرم میریزی

چون جان منی و از جنون لبریزی

بوی دلتنگی تو مستم کرد

تو مگر رایحه ی پاییزی 

..........

بی برگ تر از آنم

که سایه سارت باشم

و رنجور تر از آن

که به من تکیه کنی

تکدرخت خشک پاییزم

که از دلتنگی لبریزم

غم انگیزم

مرا بر شاخسار خاطرات خود

بیاویزم

.........