حسین منزوی 1

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست 

عشق را همواره با دیوانگی پیوند هاست 

  

شاید اینها امتحان ماست با دستور عشق 

ورنه هرگز رنجش معشوق را عاشق نخواست 

  

چند می گویی که  از من شکوه ها داری به دل؟ 

لب که بگشایم مرا هم با تو چندان ماجراست 

  

عشق را ای یار با معیار بی دردی مسنج 

علت عاشق٬ طبیب من! ز علت ها جداست 

  

با غبار راه معشوق است راز آفتاب 

خاک پای دوست در چشمان عاشق توتیاست 

  

جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کس 

هر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست 

  

خود در این خانه نمی خواند کسی خط خرد 

تا در این شهریم آری شهریاری عشق راست 

  

عشق اگر گوید به می سجاده رنگین کن، بکن 

تا در این شهریم، آری شهریاری عشق راست 

  

عشق یعنی زخمه ای از تیشه و سازی ز سنگ 

کز طنینش تا همیشه بیستون غرق صداست. 

  .........

دوباره می نویسمت ..کنارِ بیت آخرم

وچکه چکه می چکم...به سطر های دفترم

تو تازیانه می زنی به زخمه ی خیال من

من آب و دانه می دهم به خوش خیالِ باورم

تو مثل ماهِ برکه ای ...و من غریق مست شب

دوباره تو ..دوباره من..شناوری ..شناورم

شنیده ام زپنجره سراغ من گرفته ای؟

هنوز مثل قاصدک ..میانِ کوچه پرپرم

گلایه از قفس کمی...کمی عجیب میرسد

خودم قفس خریده ام ...برای این کبوترم

شبی بخواب دیدمت...میانِ تنگِ کوچه ها

قدم زنان ..قدم زنان..تو را به خانه می برم

غزل بخواب می رود...به انتها رسیده ام

تمام من چکیده شد..کنارِ بیت آخرم ...

............